allisone
we are all connected
angst versus bloei
Wat beweegt mij, waar wordt ik nu echt blij van, waarmee vergeet ik de tijd? Vragen die me de afgelopen weken flink bezig hebben gehouden. Ik voel dat de weg waar ik nu op zit een dood spoor is, maar wat dan wel? Durf ik een nieuwe weg in te slaan zonder te weten waar deze naartoe gaat leiden, zonder te weten waarom, zonder de zekerheid van een inkomen, zonder de zekerheid van een vaste baan?
Het enige dat ik wel heel duidelijk voel is de drang van creatie, ik wil schilderen, dansen, schrijven en ik voel de natuur heel duidelijk roepen. Met mijn handen in de aarde zitten voelde nog nooit zo fijn als nu, in volle verwachting van wat de natuur dit jaar zal gaan geven. En ik vraag me vandaag af of dit er altijd al was of ben ik er pas nu echt bewust van geworden. Is dit het gevolg van meer in je gevoel aanwezig zijn in plaats van alles maar te overdenken?
Maar de creatiedrang zet nog geen brood op tafel, dus mijn hoofd dringt zich nog steeds op met allerlei goed bedoelde adviezen, gebaseerd op veiligheid en vasthoudend aan het vertrouwde. Maar zoals de afgelopen weken al is gebleken, is niets zeker en kan alles van de ene op de andere dag veranderen. veiligheid en zekerheid is een zelf gecreëerde illusie dat mij gevangen houdt. Leven is het meebewegen met wat zich aandient, met wat zich graag wil laten zien. Het is vertrouwen hebben dat er altijd overvloed is zolang je jezelf niet beperkt, er altijd groei mogelijk is zolang je jezelf niet begrensd.
Zo kwam ik vanmorgen de vraag tegen van waarom mag je niet gewoon de dingen doen die je leuk vindt? waarom zit daar zo’n taboe op? Waarom moet er altijd eerst iets naars gedaan worden voordat we dit onszelf gunnen. Met als gevolg dat het doen van leuke dingen, altijd iets voor later is, wanneer we klaar zijn met met die ene klus of wanneer die ziekte voorbij is of wanneer de kinderen de deur uit zijn. Waarom moet er eerst iets tegenover staan? Ik denk echt dat dit de vraag van deze tijd is, we genieten maar mondjesmaat en dan van zaken waarvan we denken dat we moeten genieten, zoals van een avondje uit eten of theater. Maar we zijn blijkbaar vergeten dat we veel dichter bij huis kunnen genieten, door gewoon de dingen te doen die we leuk vinden en waar ons hart naar uitgaat. De leukste dingen in het leven kosten namelijk geen geld maar zijn altijd beschikbaar. We zitten zo vast in het systeem dat we niet meer weten dat dit ook gewoon mogelijk is. Ook ik denk geregeld als ik maar even doorbijt dan loont het zich vanzelf. Maar is het wel de bedoeling om altijd af te zien? of is het juist de bedoeling dat we doen waar we blij van worden, waar ons hart ligt? Niet dat je daarmee alle uitdagingen of spannende dingen maar moet vermijden, die horen er ook bij. Maar de beleving is toch anders als je het gevoel hebt je voortdurend door modder te moeten bewegen of dat het leven je vleugels geeft.
En dan kom ik weer op de vraag waarmee ik begon wat beweegt mij en waar wordt ik blij van? Ik wordt blij van een mooie avondwandeling in de natuur bij de ondergaande zon. Ik kan enorm genieten van de warme kleurschakeringen en de lichtval op het water of tussen de bomen door. Ik kan heel veel energie krijgen van een goed gesprek met mensen die me na staan. Ik kan heel veel plezier hebben op het moment dat ik dans, alleen, of met anderen. Maar mag ook graag spelen met de hond en geniet dan van haar blije hondenbekkie. Ik kan enorm genieten van de lente met de weer wakker wordende natuur en de vogels die elkaar achterna zitten en met van alles rondvliegen in hun bek om ook weer een veilige plek voor nieuw leven te creëren. Of van de vroege fluitconcerten van de vogels als je nog aan het wakker worden bent. Ik kan helemaal opgaan in muziek. Of van het creëren van iets nieuws, op welke manier dan ook, door te schilderen, door muziek, door dans, door koken etc. Ik wordt erg blij van rust en orde om mij heen, dan voelt mijn wereld wat minder chaotisch. En ik voel intens geluk als ik me gewaar wordt hoe ik met alles verbonden ben maar ook als ik ineens een oprechte verbinding met iemand voel die veel verder gaat dan de lichamelijke begrenzing. Het voelt als bevrijding om vanuit gevoel te leven in plaats vanuit beredenering.
En toch blijft er de angst voor verlies, de angst voor het onbekende, een gebrek aan vertrouwen en de angst om te springen zonder te weten of ik opgevangen ga worden……
Het gezicht van angst
Ziet problemen in plaats van oplossingen
Ziet lijden in plaats van groei
Ziet het verleden in plaats van het heden
Ziet beperking in plaats van vrijheid
Ziet verlies in plaats van rijkdom
Ziet de oplossing buiten zichzelf in plaats van binnenin zichzelf
Ziet eenzaamheid in plaats van verbinding
Ziet vijandigheid in plaats van liefde
Ziet gevangenschap in plaats van bezieling
Ziet schuld in plaats van eigen verantwoordelijkheid
Ziet dood in plaats van leven!
©T.Landman
Schaduw
Ik zie haar, mijn schaduw, in al haar rauwheid, klaar om bezit van mij te nemen.
Ik zag haar aankomen dit keer, maar niet in staat haar verleidelijkheid te weerstaan.
Gewillig laat ik me door haar in slaap sussen en voel me steeds dieper wegzakken
In een droom van een ver verleden, een droom van pijn en verdriet.
Er gaat een zekere troost vanuit, een soort pervers behagen.
Alsof de intensiteit me als het ware ook een identiteit geeft
Ineens voel ik een vaag bewustzijn dat dit niet is wat ik wil
Ik wil geen gevecht meer tegen windmolens maar juist het leven bewust leven
De dingen zien zoals ze daadwerkelijk zijn
mezelf zien als een onbeschreven blad vol mogelijkheden
in plaats van een geschiedenisboek vol eenzijdige beschouwingen
Het kind in mij hoeft niet volwassen te worden, dat is niet in mijn belang
Het hoeft zich slechts te herinneren dat de wereld aan haar voeten ligt
Dat ze deze elke dag opnieuw mag vormgeven
Niet door zich gisteren te herinneren,
maar door dit moment te omarmen
en morgen vorm te geven vanuit liefde en oneindigheid
Wakker worden uit mijn droom kost moeite, als ik anderen toelaat mij vorm te geven
maar wordt eenvoudig als ik mijn eigen licht en creativiteit zie.
© T. Landman
De samenleving als spiegel
Boos ben ik, gefrustreerd, hoe kon het toch nog zo ver komen? Er is zo`n enorme tweedeling ontstaan tussen de voorstanders en de tegenstanders van de maatregelen. En beiden kanten lijken elkaar ook over en weer te beschuldigen, de een beschuldigt de ander dat ze de maatregelen aan hun laars lappen en de ander vindt dat men blind is voor de dictatuur waar we mogelijk in terecht gaan komen. Maar ik realiseer me ook dat deze tweedeling ook de tweedeling in onszelf weergeeft, een tweedeling tussen gevoel en verstand, tussen ziel en ego. Deze werken niet meer samen maar functioneren grotendeels afzonderlijk van elkaar, de onderlinge verbinding is weg., en in het ergste geval weten ze niet eens meer van elkaars bestaan. Dit is wat de samenleving ons spiegelt, we zijn afgesneden geraakt van wat er werkelijk toe doet. En wie heeft het dan bij het rechte eind? Beiden en geen van beiden, dat is nu juist het punt dat het universum ons toont. Alleen door samenwerking zijn we in staat deze crisis door te komen, alleen door samenwerking zijn we in staat om een nieuwe samenleving op te bouwen. Maar daarbij hebben we wel elkaar nodig en moeten we voor onszelf leren inzien dat we afgesneden zijn geraakt van ons gevoel. Dat we niet meer weten dat we veel meer zijn dan een enkel leven hier op aarde
We moeten niet vergeten dat de de samenleving ons blijft spiegelen wat zich ook in onszelf afspeelt. Er is nu voor ons besloten dat het mondkapje verplicht is geworden, en dat ontneemt je nu letterlijk de adem. Maar het wijst je tegelijkertijd op hoe belangrijk het is om goed te kunnen ademen, hoe belangrijk het is dat je andermans positieve emoties kan zien, in plaats van dat ze verborgen worden achter een kapje. Dingen die voorheen nooit opvielen omdat het zo gewoon voor ons was. Ja en we worden boos, heel boos, boos op de ander, niet begrijpend waarom de ander nu niet inziet waarom het wel of niet dragen van een mondkapje zo belangrijk is. En we voelen ons machteloos, maar zijn we ook machteloos? Is dat nu net niet hetgeen wat het universum wil dat er gebeurt of wat er moet gebeuren? Wij zijn namelijk zelf verantwoordelijk voor ons leven, niet een overheid, niet een baas, niet een belastingdienst, niet je buren en ook niet je partner, je kinderen of je ouders, alleen JIJ bent verantwoordelijk voor JOUW leven en hoe jij deze vormgeeft. Dus ben je niet blij met de situatie, verander er dan zelf wat aan. Doe wat je zelf denkt dat goed is en probeer dit niet een ander op te leggen. Probeer je ook niet te verschuilen achter een uitspraken als “het is verplicht” of “ik kan het met permitteren om mijn baan te verliezen”, dat is namelijk een reactie uit angst. Kom je dat bij jezelf tegen, neem dan de verantwoordelijkheid voor die angst en kijk waar deze vandaan komt, wees er nieuwsgierig naar, daag het uit en zie dan dat de angst niet veroorzaakt wordt door gebeurtenissen om je heen maar door iets dat je eigenlijk niet wilt verliezen. We zijn zo gewent geraakt om de verantwoordelijkheid bij een ander neer te leggen, dat we vergeten zijn hoe we zelf moeten nadenken. We zijn zo gewent om van iets afhankelijk te zijn, dat we niet meer durven te kijken wat ons eigen gevoel nu eigenlijk is. Wij zijn slaaf van onze bezittingen geworden en eigenlijk doodsbang om het zonder te moeten doen, het geeft ons een vals gevoel van identiteit en een enorme afhankelijkheid van degenen die deze bezittingen beheersen. Sta op, en volg je eigen weg, jij bent niet verantwoordelijk voor iemand anders, alleen maar voor jezelf. En op het moment dat je dat doet zal je ook merken dat je eigenlijk zelf alle antwoorden al hebt en je eigenlijk ook veel krachtiger bent dan je zelf denkt.
Maar laat ondertussen een ander wel in zijn waarde, iedereen beziet de wereld vanuit zijn of haar ervaringen en zijn eigen ontwikkeling. Het standpunt van een ander doet er net zoveel toe als die van jezelf. Het is juist in deze tijd belangrijk om te blijven praten met elkaar, bruggen te blijven bouwen en te kijken waar je elkaar kan ontmoeten bij een verschil van mening. Uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde, namelijk leven in een optimale gezondheid en elkaar behoeden voor het lijden, voor de eenzaamheid. Laten we daarom gewoon in gesprek gaan en eerlijk blijven, zonder dat de angst het gesprek gaat overnemen en we de verantwoordelijkheid bij een ander neerleggen.
Er is niets verheffends aan je kleiner voor te doen dan je bent, opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen. We zijn geboren om onze Goddelijkheid uit te dragen. Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal. Als wij ons licht laten schijnen geven we anderen onbewust toestemming dat ook te doen. Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijd onze aanwezigheid automatisch anderen
“Marianne Williamson”
Sprookje van het gezichtsmasker
Ooit was er eens een man die bedacht had dat epidemieën en ziekten vooral veroorzaakt werden door slechte lucht, als gevolg van uitwasemingen van rottende materie in de aarde of water (Miasmen). Hij bedacht dat deze rottende materie de lucht verpeste en dat, als gevolg daarvan de mensen die deze lucht inademden, ziek werden en dood gingen. De oplossing was dat het branden van kruiden de lucht weer zou kunnen zuiveren. En aangezien mensen bang waren voor deze levensbedreigende ziekten die hen steeds leken te overvallen, namen ze deze theorie graag aan en ontstond zo ook het gebruik van wierrook. Toen de pest het volk teisterde en vele slachtoffers vroeg, besloot men dat er meer bescherming nodig was en ging men maskers dragen in de vorm van een vogelkop. De snavels van deze maskers waren gevuld met kruiden en deze kruiden zouden er dan voor zorgen dat ze ziekmakende lucht zouden reinigen voordat deze werd in geademd. Daarnaast zorgden de maskers er zo voor dat de geur van de dood op die manier meer draagbaar was.
Vele decennia later verdwenen de met kruiden gevulde maskers geleidelijk van het toneel door een voortschrijdend inzicht van de wetenschap. Hetgeen wat echter niet verdween was het mondkapje bij chirurgische ingrepen omdat men dacht daarmee toch veiliger te kunnen werken. De redenatie was dat het voorkwam dat druppels ademvocht, gevuld met bacteriën, in open wonden terecht zouden komen en daarmee voor een infectie zouden kunnen zorgen. Toen op een gegeven moment grootschalig werd onderzocht in hoeverre deze mondkapjes ook daadwerkelijk effect hadden, bleek dat het resultaat verwaarloosbaar was. En ondanks de duidelijke onderzoeksresultaten, bleek de psychologische werking veel sterker dan de effectiviteit van het mondkapje, want men blijft hem hardnekkig gebruiken in ziekenhuizen en verpleegcentra.
Ook nu is de angst wederom een reden om te zoeken naar een manier om deze te lijf te gaan. Dagelijks worden we door de media overspoelt met informatie van gemanipuleerde cijfers, die weliswaar het aantal besmettingen zouden weergeven maar verzuimen te vertellen hoeveel mensen er overleden zijn, hoe oud deze personen waren en wat hun achtergrondverhaal was. Waardoor we een heel eenzijdig en vertekend beeld krijgen van hoe het virus zich nu werkelijk gedraagt. Daarbovenop hebben te maken met een zeer tegenstrijdig beleid van de overheid, waardoor het gevoel van onveiligheid bij veel mensen nog meer versterkt wordt. Door het dagelijkse mantra van afstand houden, handen ontsmetten en mondmaskers op, worden mensen steeds meer geprogrammeerd om hun omgeving te wantrouwen.
Om die reden lijkt het gezichtsmasker voor een deel van de bevolking een oplossing te bieden, omdat het hen een symbolisch gevoel van veiligheid geeft en het daarnaast ook nog toont dat je ook de ander niet wilt besmetten. En ondanks dat het RIVM en de overheid herhaaldelijk hebben aangegeven dat deze gezichtsmaskers niet of nauwelijks werken om besmettingen tegen te gaan, lijken de meeste mensen het toch prettig te vinden dat dit verplicht gaat worden. Blijkbaar associëren mensen het dragen van een mondkapje nog steeds met een gevoel van veiligheid en bescherming tegen iets dat ongrijpbaar lijkt te zijn. En daarnaast is er natuurlijk een groep mensen die graag hun leven zoveel mogelijk willen voortzetten zonder het risico op een nieuwe lock down en redeneert dat het dragen van een masker dan een kleine moeite is.
Een mondkapje doet meer kwaad dan dat het beschermd
Helaas voor beide groepen doet het frequent dragen van een gezichtsbedekkend masker waarschijnlijk veel meer kwaad dan dat het bescherming geeft. Zoals het RIVM al aangeeft, geeft een gewoon masker vrijwel geen bescherming. De gaatjes in de geweven of gefabriceerde stoffen, zijn ongeveer 1000 keer groter dan het virusdeeltje dat ze zouden moeten tegenhouden. Een masker is dus allesbehalve effectief, het enige dat ze wel kunnen doen is vergelijkbaar met het hoesten of niezen met een hand voor de mond, ze verkorten de afstand van de grootste druppels. Maar hier heb je dus geen masker voor nodig, want zoals gezegd, een hand voor de mond of hoesten en/of niezen in de elle boog doet hetzelfde trucje. En zoals je vroeger al geleerd hebt van je ouders, was je daarna even je handen zodat je de bacillen niet verder verspreid
En hoewel er nooit echt goed breedschalig onderzoek is gedaan naar de schadelijke effecten, zijn er wel meerdere aanwijzingen dat het dragen van een masker het immuunsysteem zou verlagen en een negatief effect heeft op onze gezondheid, zoals;
- Het dragen van een stoffen masker zou je gevoeligheid voor griepachtige verschijnselen met 13 procent verhogen en geeft naar alle waarschijnlijkheid ook een verhoogde kans op Corona, deze lijkt ook te worden ondersteund door dit onderzoek!
- het dragen van beschermende gezichtsmaskers heeft een negatief effect op het ademhalingsmechanisme en verhoogd de hartslag en temperatuurregulatie van het lichaam.
- Als je gevoelig bent voor hoofdpijn dan zal je hier meer last van hebben door het dragen van een masker.
- Er is sprake van een onmiddellijk zuurstoftekort in het bloed zodra je een mondkapje opdoet. Dit kan verstrekkende gevolgen hebben voor mensen met bijvoorbeeld copd en andere longaandoeningen. Maar ook bij gezonde mensen is dit niet zonder gevolgen omdat door het langdurig tekort aan zuurstof in het bloed, het lichaam overschakelt naar een stresstoestand en de cortisolproductie verhoogd.
- De maskers kunnen zorgen voor risicogedrag, bijvoorbeeld minder je handen wassen, masker niet vervangen bij hoesten of niezen waardoor het risico op zelfbesmetting verhoogd wordt, mensen komen dichterbij vanwege het gevoel van schijnveiligheid en het aanraken van het masker waardoor het een brandhaard wordt van virussen en bacteriën.
- omgekeerd placebo-effect, door het dragen van een masker wordt ons gevoel van onveiligheid alleen maar versterkt, waardoor ons immuunsysteem verzwakt omdat onze gedachten en percepties rechtstreeks invloed hebben op ons biologisch systeem.
- het niet meer herkennen van positieve emoties van een ander waardoor de wereld als een stuk bedreigender ervaren wordt, wat weer gevolgen heeft voor ons immuunsysteem.
- Mondmaskers kunnen onbewust een herinnering aan traumatische gebeurtenissen oproepen, zoals een medische behandelingen, een gemaskerde overval of oorlogstijd.
Dus hoe lang gaan we door met ons zelf voor de gek te houden? Er is geen enkele noodzaak om een mondkapje te dragen, dus laten we onze eigen verantwoordelijkheid weer nemen en kijken naar gezonde manieren om onze weerstand te verhogen. Versterk je immuunsysteem door gezond, vers en biologisch te eten. Door wat vaker de buitenlucht op te zoeken, wat vaker te lachen met elkaar en weer de verbinding met elkaar te zoeken.
Namasté
Wind van verandering
Deze titel speelt al de hele ochtend door mijn hoofd en laat me niet meer los. Eigenlijk is het al een aantal dagen op de achtergrond aanwezig. Dit werd in gang gezet door het boek “de alchemist” van Paulo Coelho, waarbij de hoofdpersoon de wind interpreteert als een aankondiging van verandering. En sinds dat moment begon er ineens een associatiestorm in mijn hoofd. Beelden van films kwamen voorbij, en de klanken van muziek waarbij ze allemaal het onderliggende thema van verandering hadden. En ik realiseerde mij dat dit ook klopte, alles staat immers met elkaar in verbinding. Zoals de sterrenhemel ons kan vertellen wat er op aarde en persoonlijk gaande is, zo kan onze directe omgeving ook vertellen dat er onbewust gaande is, zoals het inderdaad het weer, maar bijvoorbeeld ook specifieke dieren die onze aandacht trekken, de planten en kruiden die om ons huis groeien enz.
Nu is wind wel een specifiek thema van mij, ik heb namelijk niet zo`n hele goeie relatie met de wind. Ik ben er behoorlijk gevoelig voor en daardoor maakt het mij heel onrustig. Deze gevoeligheid zorgt ervoor dat tijdens veel wind mijn zintuigen voortdurend op scherp staan omdat er voortdurend geluid om je heen is, je ogen blijven geprikkeld worden door alle beweging om je heen, je huid wordt steeds weer aangeraakt met de strelende beweging van elke verplaatsing van lucht, je neus neemt veel meer geuren waar omdat ze van veel verder komen en veel sneller reizen. Kortom met flinke wind krijgen mijn zintuigen geen rust. Vandaar dat ik me ook heel bewust ben van het feit dat er de laatste twee jaar heel veel wind is geweest, veel meer dan normaal. Met name 2019 was een winderig jaar, waarbij het ook langdurig hard kon waaien.
En naar aanleiding van deze associatiestorm vroeg ik mij af of wind niet alleen een verandering van het weer aankondigde maar ook een verandering in onze leefwereld. Dat de wind je bewustzijn als het ware schoon blaast om zo ruimte te maken voor iets nieuws. En dat mijn weerstand tegen de wind misschien wel veel dieper en onbewuster is dan dat ik mij realiseerde, namelijk een weerstand tegen verandering. Terwijl het eigenlijk een uitnodiging is om me te laten meedrijven in volle acceptatie voor wat komt.
En in die zin zou je het dus ook groter kunnen trekken, want zoals ik al schreef was 2019 een bijzonder winderig jaar. Dus misschien was het wel de eerste boodschapper van de crisis die het jaar erop zou ontstaan. Misschien was het tijd om de mensen schoon te blazen om ruimte te maken voor een dieper bewustzijn en een dieper inzicht. Maar waar we in de weerstand schieten tegen de verandering en we vast willen blijven houden aan verouderde systemen omdat het onvoorspelbare en onzichtbare ons angstig maakt, is er een diepere crisis nodig om ons uit te nodigen om naar binnen te keren en het geloof in onszelf te herstellen. Dus ik ben nieuwsgierig hoe stormachtig onze herfst en winter gaat zijn en ik kijk uit naar de veranderingen die het zal brengen.
Bevroren in tijd
Ze had het aan zien komen, en in gedachten had ze al haar verweer klaar. Toch kwam het onverwacht en overviel het haar. Er werd met het vingertje gewezen, en het oordeel viel over haar heen, niet goed genoeg! Domme actie! Ondoordacht! Ze kreeg het warm, ze voelde de welbekende steken op haar borst en haar mond werd droog. Zie je wel, ik wist het wel, het maakt niet uit wat ik doe, het is altijd verkeerd. Het verdere gesprek ging buiten haar om voort, ze luisterde slechts half mee want haar eigen gedachten eisten alle aandacht op. Ze wilde weg, hard wegrennen van de situatie en net doen alsof het niet bestond. afleiding zoeken in wat dan ook, in de hoop een stukje troost te vinden. Angst overmeesterde het rationele denken en de paniek begon langzaam binnen te sluipen. Gebeurde dit werkelijk opnieuw, ondanks ze zo haar best deed om zorgvuldig te zijn, ze zo haar best deed om alles goed te overwegen. Ze merkte maar half dat haar bewustzijn zich overschakelde naar de automatische piloot, en als reflex de antwoorden gaf die nodig waren. Ze was daar niet meer aanwezig in de ruimte, maar alleen en eenzaam in de donkere kamers van het verleden, vol onverwerkte gevoelens en niet begrepen beelden.
Daar hoorde ze de echo uit haar kindertijd opnieuw zeggen dat ze waardeloos en lastig was en dat ze zichzelf niets moest inbeelden. Opnieuw voelde ze de angst van buitengesloten te worden. Opnieuw was er de neiging om zichzelf onzichtbaar te maken zodat ze misschien minder het mikpunt van hatelijkheden en spot zou zijn. En opnieuw voelde ze zich hierdoor intens eenzaam en begreep ze niet waarom mensen zo gemeen en onrechtvaardig konden zijn.
Wat ze echter niet in de gaten had was dat de aanwezigen in het heden haar helemaal niet veroordeelden, dit was een invulling van haar zelf. Het beeld van niet goed genoeg zijn zat zo diep in haar verankerd dat ze dit voortdurend in haar omgeving zag maar ook onbewust zocht. Dit gevoel was een eigen leven gaan leiden en zocht voortdurend naar bevestiging voor bestaansrecht. Met als gevolg dat dit beeld steeds weer geprojecteerd werd op haar omgeving. Ze is als het ware bevroren in tijd, vastgezet in het drama van haar verleden. Nog steeds zoekende naar de goedkeuring en erkenning van anderen. Zonder het besef dat anderen haar dit niet kunnen geven, omdat ze alleen zelf die mogelijkheid heeft.
Zullen we stil zijn?
Zullen we stil zijn
En vooral niet praten.
jij en ik even gelijk aan elkaar
Zonder mening, zonder oordeel
Alleen bewust zijn van jou en mij
In afstemming met elkaar
Een energetische verbinding
In de essentie van ons zijn.
Zo begrijpen we elkaar
kiezen
Dat de buitenwereld afhankelijk is van waar ik mijn aandacht op richt, ervaarde ik vandaag eens te meer. Waar de wereld gisteren nog vijandig en kil leek, en eergisteren onrechtvaardig en onderdrukkend, ervaar ik hem vandaag als een wereld waar niets menselijks mij vreemd is en niet kwaadaardig of beperkend maar meer een gevolg van verkeerde keuzes.
Sinds de coronacrisis merk ik dat er een heel proces binnenin mij op gang is gekomen. Zoals bij velen, overviel mij het hele coronagebeuren en heb ik hier ook vanaf het begin een betekenis aan proberen te geven, waarom overkomt ons dit, waarom zagen we het niet echt aankomen? Het heeft nooit echt angst opgewekt bij mij omdat ik een rotsvast vertrouwen heb in ons immuun systeem en ik ook geloof in de samenwerking tussen lichaam en geest en daardoor ziekte nooit zomaar ontstaat. En misschien ook wel omdat ik de wereld vanuit een ander perspectief bekijk en daardoor denk dat ziekte altijd plaatsvind om er iets van te leren of omdat het zo in je levensplan staat. Dus vanuit dat perspectief heeft angst geen zin, of je krijgt het of je krijgt het niet, staat het niet in je levensplan dan zullen je levensstijl en je psychische gesteldheid bepalen in hoeverre je vatbaar bent voor zo`n griep. Dat is altijd al zo geweest en dat zal door de komst van deze variant op de griep, niet veel anders zijn. Het ene jaar wordt je verkouden, het andere jaar zal je flinke koorts krijgen en moet er het nodige in je lichaam (en of geest) worden opgeruimd. Dus nee, angst is er nooit geweest en daardoor leek het voor mij makkelijker om te zien dat er op grote schaal gemanipuleerd leek te worden. En dit raakte mij diep, want mijn vrijheid is uitermate belangrijk voor mij.
Om die reden vond ik het in de eerste instantie ook mijn plicht om de mensen om mij heen bewust maken van deze manipulatie en vond ik ook dat we met ons allen moesten optreden tegen dit onrecht. Ik merkte dat het mij boos maakte, gefrustreerd dat zoveel mensen zich zand in de ogen lieten strooien, dat zoveel mensen gegrepen werden door de angst. Hoe kon het dat er zoveel mensen onbewust waren? Maar was dit wel zo? Want ik merkte ook dat als ik met deze mensen in discussie ging en ik bewust luisterde naar hun argumenten, dat deze helemaal niet zo onredelijk waren. Ze kwamen alleen voort vanuit een ander gezichtspunt, vanuit een andere ervaring, en belangrijker nog, er was wel degelijk over nagedacht. Vandaar dat veel mensen zich ook oprecht aangevallen en gekwetst voelden en daardoor ook medestanders zochten die hun visie deelden. Met als gevolg vele verhitte discussies waarbij de agressie steeds groter leek te worden en de trilling steeds meer leek te dalen.
Door te observeren zag ik dus steeds meer verschillende stromingen, elk met hun eigen argumenten en met hun eigen beweegreden en ik bemerkte bij mezelf dat hoe meer ik mijn aandacht richtte op wat er mis ging, hoe bozer ik werd en hoe meer ik ook dit soort informatie zag. Maar ik werd me er ook bewust van dat dit andersom ook opging, dus hoe meer ik bezig was met een positieve benadering van wat er gaande was, hoe meer ik ook kon zien dat zelfs de negatieve berichten van toon leken te veranderen. Het was alsof ik dan ook de menselijke kant ineens kon waarnemen en ik het voorliggende proces kon begrijpen waar een bepaalde beslissing uit voort kwam. Niet dat ik het goedkeurde maar wel dat ik kon begrijpen waar het mis was gegaan. Vanuit die waarneming besloot ik daarom ook geen negatieve berichten meer te plaatsen omdat ik begreep dat ik daarmee mezelf maar ook de mensen om mij heen, tekort deed. Want hoe meer je wordt geconfronteerd met wat er mis gaat, hoe lager je trilling wordt en hoe meer je dit ook weer zal aantrekken.
En vanuit dat bewustzijn realiseerde ik me ook dat de buitenwereld mij helemaal niet kan manipuleren, dat kan ik alleen zelf. De buitenwereld spiegelt mij letterlijk wat zich binnenin mij afspeelt, dus op het moment dat zich in mij een bewustzijnsverschuiving gaat plaats vinden, zal dat dus ook in mijn buitenwereld zichtbaar zijn. Hierin is angst een belangrijke emotie, want met name die emotie zorgt er als geen ander voor dat wij ons zelf gaan beperken maar ook dat we onze eigen verantwoordelijkheid buiten onszelf neerleggen. Terwijl dat de enige die verantwoordelijkheid kan nemen voor je omstandigheden ben je zelf. Wij zelf kiezen hoe de wereld van morgen eruit gaat zien. Niet door een ander te beïnvloeden maar door zelf te kiezen waar je je aandacht op richt. Dus wil jij geen vaccin, besluit dan dat je onder geen enkele omstandigheid een vaccin neemt, geen concessies doen want dan zal je onherroepelijk door de buitenwereld worden uitgedaagd. Wil je van de anderhalve meter af, besluit dan zelf dat je daar niet meer aan mee doet, ongeacht welke gevolgen. Heb je een bedrijf en laat je je daarin wel regels opleggen terwijl je er persoonlijk niet in geloofd, wordt je dan bewust met welke angst je hierbij te maken hebt en waardoor je je dus wel als bedrijf laat beperken. Niet de overheid legt je de regels op, dat doe je zelf door je eigen angsten serieus te nemen.
Verander jezelf, verander je wereld
Als je thuis komt te zitten vanwege ziekte dan krijg je ineens zeeen van tijd. Tijd waarin je ineens niets meer hoeft en geconfronteerd wordt met alles wat er binnenin je afspeelt. In de eerste instantie is dat doodeng en ben je geneigd om deze gevoelens weg te drukken en afleiding te zoeken in social media, af te spreken met vrienden of de hulp te zoeken in de spirituele wereld. Het laatste kan heel behulpzaam zijn maar uiteindelijk ontkom je er toch niet aan en zal je toch echt naar binnen moeten keren en moeten kijken wat de kern is van deze gevoelens, waar komen ze vandaan en wat heeft er aandacht nodig?
Een belangrijk hulpmiddel voor mij hierbij is het boek “een cursus in wonderen” dat me ervan bewust heeft gemaakt dat je in wezen je eigen wereld creeert op basis van je ervaringen uit het verleden. Verwerk je je ervaringen dan verander je ook direct de wereld om je heen, aangezien je deze zelf vorm geeft aan de hand van je ego. Dit heeft bij mij voor een bewustzijnsverschuiving gezorgd waarvan de invloeden inderdaad direct waarneembaar waren. Het vraagt alleen wel commitment om deze veranderingen blijvend te laten zijn. Het ego is een hardnekkige stem die voortdurend aan het woord is en op alles commentaar geeft. Deze is lastig tot zwijgen te brengen maar je hiervan bewust worden en er naar kunnen kijken, is een belangrijke eerste stap.
Sluit je ogen maar eens twee minuten en kijk naar alle gedachten die voorbij komen zonder er een vast te houden of er aandacht aan te geven. Wordt je eens bewust van hoe het ego overal een betekenis aan probeert te geven.
